Çanakkale siperlerinde Ramazan-ı Şerif'e dair bir mektup:

“Benim güzel kızım, 
Bugün 14 Temmuz
Ramazan’ın ikinci günü...
Şeyhülislam 'oruç tutmayabilirsiniz' diye fetva yayınladı; ama benim içim rahat etmedi, oruca niyetlendim.
Seher vakti çalıların arasında iki kök çiriş (pırasadan küçük bir ot) buldum. Onlarla sahur yaptım.
Gündüz yeni siperler kazdık, hiç susamadım.
Taarruz arttı. Kafamızı çıkaramadık.
Akşam olunca bir asker ezan okudu. Siperin içinde matara elden ele dolaştı. Herkes su ile orucunu açtı.
Ben zannettim ki sadece ben oruçluyum. Meğer bölüğün hepsi oruçlu imiş.
Matara en son bana geldi. Geldi ama ben kendimden utandım. Arkadaşlarım hepsi sahursuz oruç tutmuş. Ben ise iki çirişi yediğim için arkadaşlarıma karşı kendimi mahcup hissettim.
O gün oruçlu şehit olan Erzurumlu, Darendeli ve Yeniceli’nin hakkını nasıl öderim diye gözyaşı döktüm...”